Χριστίνα Δελλή: Μία μπραχαμιώτισσα αοιδός στην κορυφή του κόσμου. Έτοιμη να βοηθήσει την πόλη σε πολιτισμό και φιλοζωία. Ανοίγει την καρδιά της στο Brahaminews.gr.
Χριστίνα Δελλή. Ένα δυνατό όνομα στο χώρο της νύχτας. Στο χώρο της μουσικής. Με πολλές επιτυχίες, δόξα, μεγάλες στιγμές. Μία μπραχαμιώτισσα της διπλανής μας πόρτας που γεννήθηκε, μεγάλωσε και συνεχίζει να κατοικεί στην πόλη μας με την οικογένειά της.
Η μεγάλη σταρ της νυχτερινής διασκέδασης, άνοιξε την πόρτα, το σπιτικό της για να υποδεχτεί το Brahaminews.gr και να μας μιλήσει για όλους και για όλα. Δεν μάσησε τα λόγια της και έχοντας άποψη επί παντός επιστητού, μας άνοιξε την καρδιά της. Εξέφρασε την επιθυμία της να προσφέρει στον τόπο της, τόσο μέσω του πολιτισμού, όσο και μέσω της ιδιαίτερης αγάπης της για τα ζώα. Ενώ έκανε πολλές αποκαλύψεις και για τι σημερινές βλέψεις στη ζωή της και τις προτάσεις που δέχεται. Η συνέντευξη και η συζήτηση μαζί της μας συνεπήρε με πολύ ευχάριστο τρόπο. Η δικιά μας Χριστίνα, όπως θέλει να την αποκαλούν στο Μπραχάμι, μας γύρισε πίσω στο χρόνο όταν ήταν 14 χρόνων που ξεκίνησε να τραγουδά και μας ταξίδεψε μέχρι το σήμερα… Ας την απολαύσουμε…!
Συνέντευξη
Πότε ξεκινήσατε την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Από πολύ μικρής ηλικίας είχα καλλιτεχνική φλέβα. Άλλωστε είχα μέσα μου και το γονίδιο από τον πατέρα μου, καθώς ήταν μουσικός. Είναι γνωστό το βιογραφικό μου. Είμαι γέννημα θρέμμα Μπραχαμιώτισσα. Ξεκίνησα να τραγουδώ από τα 14 μου χρόνια στο κέντρο Πευκάκια που βρισκόταν στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.
Ξεκίνησα να τραγουδώ μαζί με τον μπαμπά και είχα χάρισμα στη φωνή. Συγχρόνως παρακολουθούσα το ωδείο μου και τα μαθήματα πιάνου. Ήδη, τότε, είχα βραβευτεί δύο φορές στα μαθήματα πιάνου που γίνονταν στη Νέα Σμύρνη, στο εθνικό ωδείο της περιοχής.
Το μικρόβιο αλλά και η αγάπη προς το τραγούδι, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν κρύβονταν. Ναι! Η μουσική καλή είναι αλλά εγώ έχω καλή φωνή. Σιγά σιγά λοιπόν με τον αγώνα μου και με τους κόπους μου και με τη δική μου επιμονή και ταλέντο, γιατί ήμουν πιτσιρίκα, το παιδί θαύμα, όπως με αποκαλούσαν, το όμορφο κοριτσάκι με την καλή φωνούλα που μπορούσε να σταθεί. Έτσι, εδραιώνομαι και ήρθε και η πρώτη μου δουλειά επίσημα. Εκτός από τον μπαμπά μου που τραγουδούσαμε μαζί, εκείνα τα χρόνια τραγουδούσα στο ΒΒ στην εθνική οδό. Μιλάμε για τη δεκαετία του ’80. Ξεκινάω εκεί τραγούδι και γίνομαι η γκεστ του μαγαζιού. Εξελίσσομαι σε ένα παιδί που με θαυμάζουν. Ήμουν μικρή και με πήγαινε η μητέρα μου στο μαγαζί, γιατί είχαν χωρίσει με τον πατέρα μου. Κι ήταν ένας χωρισμός που με τραυμάτισε. Σε ηλικία 14-15 χρόνων…
Σας απέτρεψαν οι δικοί σας να ασχοληθείτε με το τραγούδι;
“Με απέτρεψαν. Και πρώτος ο πατέρας μου. Θυμάμαι μου είχε πει. Έχεις γερό στομάχι; Αντέχεις τα ταξίδια; Δεν θα ευχαριστηθείς την οικογενειακή θαλπωρή γιατί θα λείπεις από το σπίτι σου ακόμη και τις γιορτές. Του απάντησα ότι θέλω να γίνω τραγουδίστρια και είμαι αποφασισμήνη. Όταν χώρισαν οι δικοί μου, η μητέρα μου προσπάθησε κι αυτή να με αποτρέψει αλλά εγώ μαράζωνα και πάθαινα κατάθλιψη.
Δεν ήθελα τα γράμματα. Όταν τελείωσα το δημοτικό και μετά, τους είπα ότι δεν θέλω να σπουδάσω. Θέλω να γίνω τραγουδίστρια. Δεν θέλω κάτι άλλο. Αυτή είναι η δουλειά μου. Δεν μ’ ενδιαφέρει. Η μαμά τότε ξεκίνησε να με πηγαίνει στο ΒΒ στο Βασιλειάδη. Μου είπαν ότι θα μου κάνουν μία ακρόαση και αν όντως αξίζω θα συνεργαστούμε. Με πάει εκεί λοιπόν η μητέρα μου και μόλις με άκουσαν είπαν πως το κοριτσάκι είναι πολύ καλό αλλά είναι μικρό για τη νύχτα. Πρέπει κάποιος να το συνοδεύει για να τραγουδήσει. Οπότε, μέχρι τα 16 με συνόδευε η μητέρα μου. Από εκεί είχα τόση δυναμική σαν τραγουδίστρια που πήρα την ορχήστρα του Βασιλειάδη και την πήγα στην Πλάκα εγώ. Σε μεγάλο σχήμα και ξεκίνησα στην Πλάκα”.
Πότε παντρευτήκατε;
Στο μαγαζί στην Πλάκα, όπου και πήγα να δουλέψω, γνώρισα τον άνδρα μου ο οποίος ήταν ένα από τα πρώτα μπουζούκια στο χώρο. Το Γιώργο Παρασκευά, ο οποίος δυστυχώς έφυγε πολύ νωρίς από τη ζωή. Γνωρίζω λοιπόν τον άνδρα μου, παντρεύομαι και συζούμε. Και στη ζωή μου έρχεται η Αναστασία. Όλα αυτά συνέβησαν στη δεκαετία του ’90. ‘Ημουν 17 χρόνων όταν γέννησα την Αναστασία μου.
Με τον ερχομό της Αναστασίας σταματάω έναν χρόνο την καλλιτεχνική μου πορεία. Ο σύζυγος ήταν μικρός, από τα καλύτερα μπουζούκια, το φαινόμενο του μπουζουκιού. Τότε λοιπόν πήγε φαντάρος γιατί κι αυτός ήταν 19 χρόνων. Γυρνώντας τρέχαμε και οι δύο για δουλειές. Η μαμά μου κράταγε το παιδί. Αυτός να πάει να δουλέψει στην Αυστραλία, εγώ να πάω στην Κύπρο… Υπήρχε θέμα με την επιβίωση για να μπορέσουμε ν’ ανταπεξέλθουμε και δίναμε τον αγώνα μας”.
Το πρώτο διάστημα δουλέψαμε και μαζί. Μετά άρχισαν να μας θέλουν χωριστά γιατί ήμασταν ζευγάρι, για τα γνωστά. Για τις ζήλιες… Από κάποια στιγμή και μετά, γυρνώντας από τις περιοδείες μας, αρχίζουν οι καυγάδες. Οι γκρίνιες. Ήταν ένα νέο παιδί που ήθελε κι άλλες κοπέλες… Το έβλεπα. Κι αρχίζουν οι προστριβές. Κι ήρθε κι ο χωρισμός σε μικρή ηλικία. Δηλαδή στα 20 μου χρόνια ήμουν ελεύθερη πιά, ενώ ο Γιώργος ήταν 22 χρόνων”.
Πότε κάνατε τον πρώτο σας δίσκο;
“Αυτό έγινε στα 18 μου με το Γιώργο, στην Τζίνα Βένους. Με τίτλο: “Εσύ που μ’ αγαπάς”, μέσα από ντουέτο με τον άνδρα μου, γιατί δεν ήταν μόνο καλός στο μπουζούκι αλλά είχε και πολύ καλή φωνή. Ο Γιώργος θα λέγαμε πως ήταν λίγο Βοσκόπουλος. Κάποτε είχα δηλώσει πως αν παντρευόμουν ποτέ, θα παντρευόμουν έναν Τόλη Βοσκόπουλο…
Με το Γιώργο τραγουδήσαμε μαζί το τραγούδι με τίτλο: “Δεν σε ξεχνώ”. Το τραγούδι αυτό έχει χαράξει την ψυχή μου. με το Γιώργο παραμείναμε φίλοι μετά το χωρισμό.
Σιγά σιγά εγώ πήγαινα καλά με τη δουλειά μου. Ο Γιώργος σαν νεαρό παιδί αδιαφορούσε για την κόρη μας την Αναστασία και την είχα υπό την επίβλεψη της μητέρας μου. Η μαμά μου με στήριξε πάρα πολύ με την κόρη μου γιατί τότε έπρεπε να φεύγω. Να πηγαίνω και στη Γερμανία, στην Κύπρο και στην Αυστραλία. Να φεύγω για δουλειά. Μέχρι ν’ αρχίσω να εδραιώνω το όνομά μου. Μέχρι να καταλήξω να γίνω πρώτο όνομα και στην Αθήνα. Είχα εγώ όλη την ευθύνη. Να ζήσω την Αναστασία και να τη μεγαλώσω. Με τα χρόνια αρχίζω ν’ ανεβαίνω. Παίρνω πρώτη θέση στα μαγαζιά της Αθήνας. Στην Αχαρνών, σε πολλά μαγαζιά στην Αθήνα, στα μαγαζιά της λεωφόρου Συγγρού. Αρχίζω όμως να δέχομαι και τον πόλεμο ότι θα δουλέψω με αυτή που όταν ανεβαίνει επάνω χαλάει ο κόσμος από τα λουλούδια; Έλεγαν κάποιοι συνάδερφοί μου. Γίνεται χαμός. Αυτός ο χαμός ήταν πάντα τίμιος”.
Μετά το χωρισμό μου με το Γιώργο, δεν ξαναπαντρεύτηκα. Στη διάρκεια της ζωής μου είχα μία σχέση η οποία διήρκεσε κάποια χρόνια…”.
Πως σας αντιμετώπιζαν οι άνδρες τη νύχτα στα μαγαζιά που τραγουδάγατε;
“Με πλησίαζαν πάρα πολλοί. Πάρα πολύ φλερτ. Πολλές προτάσεις… Αλλά είμαι ο άνθρωπος που κοιτάει μπροστά. Τηρούσα διπλωματική στάση. Αυτή που με έσωζε. Ήμουν ένας πολύ μεγάλος διπλωμάτης. Τότε με έλεγαν έναν θηλυκό Πανταζή. Ήμουνα με τον κόσμο κοντά και μακριά. Είχα πετύχει τη συνταγή. Ότι στο μαγαζί και στη διασκέδαση ήμασταν ένα αλλά από κάτω με σοβαρότητα γιατί μέχρι εκεί είναι τα όριά μας.
Ποιο είναι το μυστικό σας που σας κάνει να διατηρείστε φρέσκια και ανανεωμένη;
“Δεν έχω μυστικά. Είμαι ατημέλητη, με την έννοια ότι δεν κάνω πλαστικές. Δεν έχω κάνει χειρουργικές παρεμβάσεις. Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που είμαι ότι είμαι και από την ψυχή μου. Αυτό που κάνω, είναι να έχω όμορφη ψυχή. Δεν κάνω γυμναστικές πια. Παλιά υπήρχε η μόδα να είμαστε γυμνασμένοι με τους κοιλιακούς, όπως η Άννα Βίσση, με τα κορμάκια. Αυτή τη στιγμή έχω βάλει κι επτά κιλά. Τότε ήμουν 50 κιλά, ενώ τώρα είμαι 57 κ.”
Με ποια μεγάλα ονόματα του τραγουδιού έχετε συνεργαστεί;
“Έχω δουλέψει με Κόκοτα, με Πολύ Πάνου, με Τζένη Βάνου, με Μαίρη Λίντα, με Θέμη Αδαμαντίδη, με Σταμάτη Γονίδη, με Νότη Σφακιανάκη. Ο Σφακιανάκης ήταν αυτός που συμμετείχε και στον πρώτο μου δίσκο. Επίσης, δουλεύαμε μαζί στο Στορκ με Πολύ Πάνου και Κόκοτα. Διατηρώ την επαφή με τον Γονίδη αλλά ιντερνετικά.. Δυστυχώς το ίντερνετ μας κρατάει σε απόσταση”.
Πόσα χρόνια έχετε αποσυρθεί από την ενεργό δράση; Ποιες άλλες δραστηριότητες έχετε στο χώρο της μουσικής;
“Δεν έχω αποσυρθεί εντελώς. Μέχρι και το Πριγκιπέσσα λάιβ, το 2008. Έστησα μια επιχείρηση, το Πριγκιπέσσα το οποίο το έφτιαξα στην Αθήνα. Αν το είχα κάνει εδώ στο Μπραχάμι, θα είχα πετύχει, γιατί εδώ ο κόσμος μ’ αγαπάει πολύ. Βγαίνω έξω και μιλάμε, γελάμε, έχουμε επαφές. Παρασύρθηκα γιατί όταν έκανα εγώ την επιχείρηση, δυστυχώς υπήρχαν πολλοί αλλοδαποί στην Αθήνα. Το μαγαζί μου λειτούργησε στη Δροσοπούλου. Το πήρα από μαύρο, κι έριξα 300.000 ευρώ. Δυστυχώς το έφτιαξα σούπερ μαγαζί και τελικά έχασα τα λεφτά μου. Επρόκειτο για ένα κυριλέ ρεμπετάδικο, με φαγητό. Είχα βάλει ρεμπέτικα γιατί ήταν το όνειρο της ζωής μου. Είχα κουραστεί τα φώτα της πίστας… Αυτό το άγχος τα μπουζούκια και την παράξενη δημοσιότητα. Δημόσιες σχέσεις. Πήγαινε εδώ, πήγαινε εκεί. Είπα ότι θα αράξω. Ήθελα να κάνω αυτή τη δουλειά. Να ακούει ο κόσμος δύο τρεις καλές φωνές, κι εμένα σε ένα δικό μου ρεπερτόριο. Δυστυχώς είχα την ατυχία, την εποχή που ξεκίνησα τη λειτουργία του καταστήματος, να σκοτωθεί ο Γρηγορόπουλος. Και δεν έφτανε μόνο αυτό αλλά η πρώτη ατυχία ήταν πως έστησα μία επιχείρηση σε ένα σημείο της Αθήνας με πολλούς αλλοδαπούς. Μέσα στο τρέξιμό μου να λειτουργήσει σωστά το μαγαζί, δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι η περιοχή είχε γεμίσει με αλλοδαπούς. Χωρίς να υπάρχει ρατσισμός, αυτό εμπόδισε τον κόσμο να έρθει στο μαγαζί. Εγκλωβιζόταν στη Δροσοπούλου αυτό όλο. Παράλληλα, δεν υπήρχαν πια πάρκινγκ. Τα βίωσα δουλεύοντας και χάνοντας τα λεφτά μου. Παρόλα αυτά γέμιζε το μαγαζί και υπήρχαν και ρεζερβέ. Από το τρίτο Παρασκευοσάββατο και μετά, σκοτώνουν το Γρηγορόπουλο. Αυτό ήταν…!
Θυμάμαι είχαμε χορό αστυνομικών και ξαφνικά άρχισαν να χτυπούν τα τηλέφωνα όλων. Και όλοι άρχισαν να φεύγουν, γιατί δέχονταν κλήσεις από την υπηρεσία τους, λόγω του θανάτου του Γρηγορόπουλου. Στη συνέχεια άρχισε να κλείνει το κέντρο λόγω του γεγονότος αυτού. Ο κόσμος δεν μπορούσε να περάσει και να φτάσει μέχρι το μαγαζί. Όλη η σεζόν έφυγε, Παρασκευή, Σάββατο. Κυριακή η Αθήνα ήταν κλειστή. Περνάει η σεζόν κι έχουμε μπει μέσα 50.000 ευρώ. Το κρατάω όμως ελπίζοντας στο καλύτερο. Το καλοκαίρι ήταν κλειστό λόγω καλοκαιριού και το ενοίκιο να τρέξει. Ήθελα 1.800 ευρώ κάθε μήνα. Χώραγε 300 άτομα. Και τα είχα στήσει όλα τέλεια. Οι μάγειροι, τα φαγητά, η μουσική… Χάσαμε λεφτά. Έρχεται η επόμενη σεζόν και ξαναξεκινάμε. Να τα ρεζερβέ, να τα εκείνα. Κάθε Παρασκευή, Σάββατο όμως κλείναμε, λόγω θανάτου Γρηγορόπουλου για να μη γίνουν επεισόδια. Δεν το περίμενα… Απλά κάναμε κάτι χορούς, Χάσαμε το παιχνίδι σε ένα μαγαζί υπερλούξ, γιατί επί δύο χρόνια κυριαρχούσε η καταστροφή του Γρηγορόπολου…. Τελικά το μαγαζί το ξεπουλήσαμε με ψίχουλα. Το έκλεισα το 2011. Αφού εργάστηκα σε δύο τρία μαγαζιά, μετά πήγα στη Σαλαμίνα για δύο χρόνια στον πατέρα μου για διάφορους λόγους προσωπικούς. Μ’ έπιασε κατάθλιψη. Πήγα σε σπίτι δικό μου. Ήθελα ν’ αποτοξινωθώ. Να ηρεμήσω. Εκεί είδα το μεγάλο πρόβλημα με τα αδέσποτα ζωάκια. Πολλές φορές έπαιρνα μωράκια, σκυλάκια, γατάκια, τα έδινα, τα χάριζα. Πάντα είχα στη ζωή μου ζώα, από μικρό παιδί. Και είδα τη δυστυχία των αδέσποτων. Και ξαφνικά αντί να ηρεμήσω, αυτή η ευαισθησία μου την έδωσε. Και με ότι χρήματα μου είχαν απομείνει και μπόρεσα να διασώσω, άρχισαν να φροντίζω τα αδέσποτα. Ακόμη και σήμερα είμαι χρεωμένη γι αυτό το μαγαζί με πάρα πολλά λεφτά. Άρχισα να στειρώνω ζώα, να δίνω για υιοθεσίες. Μίλησα με δήμους για να βοηθήσουν…”.
Μιλήστε μας για την αγάπη σας για τα ζώα. τη φιλοζωία σας
“Άρχισα να στειρώνω ζώα και να τα φιλοξενώ στο σπίτι μου για να τους βρω σπίτι. Καθιέρωσα το τσιπάκι στη Σαλαμίνα το 2010-12.
Τα δικά μου τα ζώα ζούσαν δίπλα μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει στην επαρχία. Δεν ήξερα τι σημαίνει αδέσποτα. Στη Σαλαμίνα τα είδα όλα. Αρχίζω να στειρώνω με δικά μου έξοδα τα ζώα, να τα φιλοξενώ και να τους βρίσκω σπίτι. Δυστυχώς όμως δεν μπορούσε ν’ ανταπεξέλθω οικονομικά.
Υπήρχε ένα φιλοζωικό σωματείο το οποίο με έκανε μέλος του συλλόγου τους για να μπορώ να διαθέτω τα ζωάκια σωστά. Στα δύο χρόνια δεν άντεξα, ήρθε και η κόρη μου η οποία ήθελε να παντρεύεται με τον άνθρωπό της, ακούω ότι θα φέρει στον κόσμο κι ένα αγοράκι και λίγο έριξα τους τόνους. Λέω του πατέρα μου, που θα κλείσει τα 81 του χρόνια τώρα, να με στηρίξει οικονομικά και το κάνει. Και συνεχίζει να είναι στηλοβάτης μου και μ’ έχει στηρίξει πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια.
Έφυγα από τη νύχτα αλώβητη. Δεν χρώσταγα σε κανέναν. Πληρώθηκαν όλοι γιατί σεβόμουν τη λέξη μεροκάματο. Βγήκα πάλι και δούλεψα. Σε ένα μαγαζί στις “Σκιές”. Δούλεψα κανονικά. Και όχι μόνο. Μία φορά το χρόνο πήγαινα σε μαγαζί στη Γερμανία που κάθε χρόνο κάνουν γιορτές. Πήγαινα εκεί για να πληρωθώ κάποια χρήματα να συντηρηθώ για να μην έχω θέμα με μαγαζιά που μπορεί να μη με σεβαστούν στην Ελλάδα και δεν μου δώσουν τα χρήματά μου.
Στα μπουζούκια είπα ότι δεν θέλω να ξανατραγουδήσω. Το είχα φωνάξει από πολύ καιρό ότι τα μπουζούκια τελείωσαν. Εγώ τα μπουζούκια τα βλέπω τελειωμένα από το 2012. Άσχετα αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι τελείωσαν με τον κορονοιό. Υπάρχουν συνάδερφοι και στενοχωριέμαι γι αυτό, που πάνε για να …πιάσουν μικρόφωνο και να δείξουν ότι κάπου είναι, ότι κάπου υπάρχουν.
Είμαι 38 χρόνια στο χώρο και οφείλω να ομολογήσω ότι αγάπησα τα ζώα περισσότερο από τους ανθρώπους. Γιατί έχω δει τον κόσμο όλο. Μεθυσμένους, ξενυχτισμένους κλπ. Έχω δει μαντάμ που υψηλό προφίλ να μου φιλάνε σουρωμένες το χέρι πάνω στην πίστα αλλά να μη με καλούν στην εκπομπή τους.
Έχετε σκεφτεί να γράψετε σε βιβλίο τα βιώματά σας;
“Όχι δεν έχω το χρόνο για να κάτσω να συγκεντρωθώ. Μου έχουν πει κάποιοι ότι θέλουν να μιλήσουν μαζί μου κλπ.
Ασχολούμαι με τα ζώα κι αυτό με ηρεμεί”.
Κάνοντας τον απολογισμός σας μετά τη διαδρομή σας στο τραγούδι τι έχετε να πείτε;
“Ευτυχώς έχω βγει αλώβητη από όσα πέρασα, ότι αβοήθητη έκανα επιτυχία, γιατί με τη δική μου μαγκιά και με το δικό μου ταλέντο έκανα τις επιτυχίες μου. Είμαι πετυχημένη σαν άνθρωπος γιατί έχω ένα παιδί που με γεμίζει σαν οικογένεια. Μαζί με τα εγγόνια μου, Μάριο και Χρήστο. Αυτό που τώρα θέλω, είναι ησυχία, ειρήνη στον κόσμο κι επιβίωση. Δεν μ’ ενδιαφέρει τίποτα άλλο”.
Πως είναι όταν σβήνουν τα φώτα της επιτυχίας;
“Είσαι τόσο μόνος. Νιώθεις κατάθλιψη. Το έζησα ακόμη όταν ήμουν και στις δόξες μου. Τώρα το έχω ξεπεράσει γιατί άλλαξαν και οι έννοιες μου. Οι άνθρωποι ανά δεκαετίες αλλάζουν μυαλά γιατί έχουν άλλες εμπειρίες. Βάζουν άλλες προτεραιότητες στη ζωή τους. Μάλλον τώρα εκτίμησα τον εαυτό μου. Όταν έκατσα και ηρέμησα, είχα χρόνο να μιλήσω με τον εαυτό μου. Τα βάλαμε κάτω, τσακωθήκαμε και τα βρήκαμε. Και τώρα είμαι πολύ καλά με τον εαυτό μου γιατί δεν νιώθω ούτε πικρία, ούτε αδικία. Γιατί έπρεπε να είμαι πολύ πιο ψηλά και ακόμη ενεργή σ’ αυτό το χώρο. Δεν μ’ ενδιαφέρει όμως”.
Γράφετε στίχους;
“Υπάρχουν άνθρωποι που μου γράφουν τραγούδια. Κάποτε έπρεπε να έχω σε σι ντ και δίσκο, γιατί τραγουδούσα. Έπρεπε να βγω σε εκπομπή κι ας την έβλεπα σαν δεύτερη. Έπρεπε να πω που τραγουδάω. Τώρα επιλέγω. Δεν γράφω στίχους. Έχω πολλές φιλοζωικές σελίδες και ασχολούμαι. Έχω κάνει υιοθεσίες σε 7000 μ ε8000 σκυλιά και γατάκια”.
Πως περνάτε ένα 24ωρο σας;
“Αφού ξυπνήσω, το μυαλό μου είναι στα εγγόνια μου να πάω να τα πάρω από το σχολείο. Να πιω τον καφέ μου, να παίξουμε πολύ, να είμαι κοντά στο δραστηριότητές τους. Πολλές φορές με το σκύλο μου να πάω βόλτα και γενικά πολύ ώρα ασχολούμαι με τα φιλοζωικά μου θέματα. Έχω αρκετά τραγούδια που με περιμένουν να τα τραγουδήσω για να βγουν ιντερνετικά. Αλλά το ιντερνετικά, είναι μόνο για τη δική μας αυτοπεποίθηση, ότι υπάρχουμε και είπαμε πέντε τραγούδια. Δεν μας στηρίζουν όμως γιατί οι δισκογραφικές δεν υπάρχουν τώρα…”.
Αφού λοιπόν δεν εργάζεσαι πως βιοπορίζεστε;
“Με ελάχιστα χρήματα. Εισπράττω χρήματα από ένα σπίτι που έχω νοικιάσει και ζω με τα χρήματα αυτά. Υπάρχει η στήριξη του πατέρα μου ακόμη κι ένα ταμείο το Ερατώ από το οποίο λαμβάνω πολύ λίγα χρήματα. Είναι η Ένωση Συντακτών Τραγουδιστών Ελλάδος. Παλιά εισπράτταμε χρήματα και από την ΑΕΠΥ αλλά δεν υπάρχει σήμερα. Η Ερατώ δίνει ένα ελάχιστο μπόνους για τη δισκογραφία που έχει ο καθένας μας. Από εκεί κι έπειτα οι τραγουδιστές, οι συνθέτες, οι μουσικοί, οι στιχουργοί, είναι πολύ αδικημένοι”.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΘΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΔΕΣ ΕΔΩ
Η τελευταία σας δουλειά ποια ήταν;
“Η τελευταία ολοκληρωμένη μου δισκογραφία, ήταν το 2018 με τίτλο “Τέρμα τα γκάζια”. Ήδη έχουν βγάλει στον αέρα “στ’ αστέρια”. Το έχουν ανεβάσει σε μία εταιρία μόνοι τους, μία καινούργια εταιρία που έχει ξεκινήσει κι ανεβάζει κάποια τραγούδια, διαδικτυακή εταιρία. έχουν πάρει το τραγούδι, ασχολούνται. Εμένα απλά με ρωτούν αν μου αρέσει η μακέτα αυτή ή κάτι άλλο. Τώρα θα βγουν δύο το χρόνο και ιντερνετικά.
Τώρα λένε έλα να ξενυχτήσεις και να πληρωθείς με ποσοστά… Εγώ δεν το κάνω. Άλλαξαν οι όροι εργασίας στα μαγαζιά”.
Στους νέους που θέλουν να μπουν στο χώρο αυτό τι θα τους λέγατε;
“Το τραγούδι είναι χόμπι. Είναι προσωπική διασκέδαση πια. Και να κοιτάξουν, αν δεν ξέρουν γράμματα, επειδή μα λείπουν υδραυλικοί, μαραγκοί, ηλεκτρολόγοι, τεχνίτες γενικά να φροντίσει να έχουν ένα μεροκάματο και να μην περιμένουν μόνο από το τραγούδι. Δεν αξίζει να επενδύσεις επαγγελματικά. Αν άξιζε θα συνέχιζα κι εγώ”.
Επιχειρηματικά σκέφτεστε να δημιουργήσετε κάτι καινούργιο;
“Όχι ποτέ γιατί τότε που έκανα το βήμα, προσπάθησα να βάλω κάτω από τη μασχάλη δύο καρπούζια. Όταν είσαι επιχειρηματίας και καλλιτέχνης μαζί, τότε κάπου μπερδεύεται το πράγμα. Εγώ αυτά δεν τα άντεξα και με πήγαν πάρα πολύ πίσω οικονομικά. Και με έφεραν σε πάρα πολύ δύσκολη θέση στην πορεία”.
Για τον Άγιο Δημήτριο, την πόλη σας τι σκέφτεστε να κάνετε;
“Οπουδήποτε κληθώ να τραγουδήσω, ακόμη και δωρεάν αν πρόκειται να βοηθήσω κάποιον, το έχω κάνει πάρα πολλές φορές. Έχω τραγουδήσει πάρα πολλές φορές αφιλοκερδώς για να συνεισφέρω σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη, σε αρρώστους. Ακόμη και στις φυλακές μπήκα για να τραγουδήσω για ψυχαγωγικούς σκοπούς. Στο στρατό κλπ. Δεν μου έχει καμία πρόταση και από καμία πλευρά για να βοηθήσω. Έστω ακόμη και για τα αδέσποτα”.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΘΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΔΕΣ ΕΔΩ
Έχετε σκεφτεί να ενταχθείτε στο δυναμικό κάποιας παράταξης της τοπικής αυτοδιοίκησης και να προσφέρετε;
“Μόνο με τον Καπερνάρο συνεργάστηκα, τότε που ήταν υποψήφιος για τις εκλογές του δήμου Αθήνας. Πήγα πολύ καλά γιατί είχα μαζί του μόνο το κομμάτι για τα ζωάκια. Είχε άλλους ανθρώπους γι άλλα πόστα. Και είχαμε συμφωνήσει να κάνω ομιλίες για τα ζώα, τις οποίες τις έκανα. Θα το έκανα και στην πόλη μου. Επειδή όμως τότε από την πόλη μου δεν μου έγινε η πρόταση αυτή, πήγα σε άλλο δήμο. Είναι αξιοπερίεργο αλλά φέτος ήταν η πρώτη φορά που είχα επαφή με το δήμο Αγίου Δημητρίου. Μιλάμε για τα ζωάκια. Με την κα Ανδρούτσου, τον κο Παναγόπουλο κλπ”.
Σας έχει καλέσει κάποιος φορέας της πόλης να σας τιμήσει; Να προγραμματίσουν μία εκδήλωση για εσάς;
“Όχι δυστυχώς δεν με έχουν καλέσει…”.
Αν σας γινόταν πρόταση να ενταχθείτε σε ψηφοδέλτιο παράταξης για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, θα δεχόσασταν;
“Ναι θα δεχόμουν αλλά κάτω από κάποιες προϋποθέσεις και με κάποιους όρους. Δεν είμαι έτοιμη ακόμη ν’ αποφασίσω…”.
Πως δεν ωθήσατε την κόρη σας ν’ ακολουθήσει επαγγελματικά το τραγούδι;
“Η Αναστασία από παιδί δεν είχε αγαπήσει αυτό το χώρο. Ήταν παιδί που είχε δική του άποψη. Σπούδασε ακτινολόγος αλλά δυστυχώς δεν εξασκεί το επάγγελμα και όταν πήγε να κάνει την εκπαίδευσή της δεν άντεχε τα αίματα. Τους πληγωμένους, τους αρρώστους. Είναι πολύ ευαίσθητο παιδί. Δεν μπορούσε. Οπότε, ενώ σπούδασε αυτό το επάγγελμα, το άφησε στην άκρη. Και μετά ασχολήθηκε με την περιποίηση των νυχιών, γιατί της άρεσε πολύ η γυναικεία ομορφιά. Στην Αναστασία αρέσει το ωραίο. Κι εμένα αν με δει ατημέλητη θα αρχίσει τις παρατηρήσεις. Γι αυτό έκανε αυτό το επάγγελμα. Τεχνίτρια νυχιών, περιποίηση ποδιών και ασχολείται και με το χορό. Αυτό της άρεσε. Μετά όταν παντρεύτηκε άφησε τη δουλειά της. Τώρα επέστρεψε πάλι στο χώρο και είναι και χορεύτρια. Δεν της αρέσει το τραγούδι. Αν μου έλεγε ότι της αρέσει, θα ήμουν δίπλα της και θα τη στήριζα”.
Θα βοηθούσατε να ιδρυθεί ένας σύλλογος προστασίας ζώων;
“Θα βοηθούσα. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να υπάρξει μία φιλοζωϊκή σωστή. Και πολιτιστικά θέλω να δώσω τις ιδέες μου. Εγώ θα ήθελα να τραγουδήσω σε ένα κουτούκι στο Μπραχάμι. Στην πόλη μου. Αν έβρισκα ένα, θα το έκανα. Αν έβρισκα έναν ζεστό χώρο, παρείστικο, θα το επιχειρούσα. Και να ξέρει ο κόσμος ότι εκεί τραγουδάει η Χριστίνα μας,. Η Χριστίνα είναι για τους Μπραχαμιώτες. Η Δελλή είναι για όλο τον κόσμο. Είμαι απλός άνθρωπος και όταν κυκλοφορώ στην πόλη, μιλάω με όλους. Όπου πάω μ’ αγαπάνε γιατί άφησα και προσωπικότητα. Δεν συμμετείχα σε σκάνδαλα αλλά είμαι άνθρωπος με ηθικές αρχές. Και μαθήματα ωραία έδωσα. Είτε στο ενδιαφέρον μου για την προστασία των ζώων, είτε στα παιδιά, είτε στην οικογένειά μου.
Είμαι η Χριστίνα σας για να τραγουδήσω και να δώσω τις ιδέες μου. Αυτό που ζω και λατρεύω τα ζώα και τις εμπειρίες μου από το χώρο της μουσικής.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΘΕΜΑΤΑ ΓΙΑ SHOW BIZ – TV ΔΕΣ ΕΔΩ
Σας αναγνωρίζει ο κόσμος στο Μπραχάμι;
“Ναι βέβαια. Και όταν με βλέπουν στο σούπερ μάρκετ να ψωνίζω, μου λένε. Πάλι γέμισες το καρότσι με κονσέρβες για τις γάτες; Τι να κάνω βρε παιδιά αφού τις αγαπάω….
Επειδή είμαστε πολιτισμένος λαός στο Μπραχάμι και δεν θέλω να το δω υποβαθμισμένο, θα ήθελα να επισημάνω πως θέλω η δημοτική αστυνομία η οποία υπάρχει, να αυξηθεί και να φροντίζει και για την ακεραιότητα των ζώων. Να δημιουργηθεί ένα δημοτικό κτηνιατρείο, να μπουν ταίστρες σε όλα τα μέρη. Πρέπει να γίνουμε σαν δημότες πιο ευαίσθητοι.
Θέλω να προσφέρω στον πολιτισμό και τη φιλοζωία. Θέλω να με ξέρετε σαν τη δική σας Χριστίνα και όχι αόριστα η Δελλή. Έχουμε κι άλλους καλλιτέχνες εδώ στο δήμο που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν, εκτός από τη μητέρα μου. Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε κάτι σαν σύλλογο καλλιτεχνών στον Άγιο Δημήτριο. Ένα μουσικό καφενείο. Θα είναι ένας χώρος που θα μαζευόμαστε, θα λέμε τις ιδέες μας και να οργανώνουμε δραστηριότητες.
Τέλος, αξίζει ν’ ναφερθεί πως η Χριστίνα Δελλή, τον περασμένο Ιούνιο συμμετείχε σε τηλεοπτική εκπομπή στο Mega και συγκεκριμένα στο Mega Stories. Κι όπως τονίζει η ίδια, “εγώ ο Καρουσάκης, η Αναγνωστοπούλου, “Τα σκυλάδικα της νύχτας” λεγόταν η εκπομπή, με φοβερή απήχηση. ‘Ημουν κεντρικό πρόσωπο εγώ για την παρουσίαση των νυχτερινών μαγαζιών της Αθήνας…”.
More Stories
Μετακομίζουν οι διοικητικές υπηρεσίες του δήμου Αγίου Δημητρίου. Σε ποιο κτήριο θα μετεγκατασταθούν
Το νέο Δ.Σ. του Σωματείου Εργαζομένων. Ποια είναι η σύνθεσή του
Η γιορτή των Αιτωλοακαρνάνων Αγίου Δημητρίου. Οι δηλώσεις